Komşu Çocukları

Apartman hayatının en güzel yanlarından birisi, komşu çocuklarıyla arada bir de olsa sohbet etmek, onlarla az da olsa zaman geçirmektir. Bir zamanlar bizlerin de birer komşu çocuğu olduğumuzu düşünürsek, çocukluğumuzda bizimle ilgilenen ağabeylerin ablaların tatlarını daha iyi hatırlarız sanırım. İşlerinden okullarından eve geldiklerinde o yorgun hallerine rağmen çocuk işte demeyip sohbet eden o güzel abiler ablalar... Ah neredeler, ne yapıyorlar şimdi kim bilir. Ben de işten eve geldiğimde apartmandaki çocuklar eğer dışarıdalar ise onlarla birkaç dakika da olsa zaman geçirmeye çalışırım. Belki bir gün onlar da beni, çocukluğumun geçtiği Ankara’da oturduğumuz apartmandaki ağabeylerimi ablalarımı benim hatırladığım gibi hatırlarlar diye, hem de onların o neşesini paylaşayım diye...

Hasan esmer, kısa ama yumuşak saçları olan bir çocuk. 7 yaşında. Okula yeni başlamış. İki kere ikinin kaç ettiğini sorduğumda hep farklı cevaplar veriyor. İlk önce elindeki çikolatalı gofretten bir parça alıyor sonra onu ağzında biraz çiğneyip cevabı yapıştırıyor. Kimi zaman beş diyor, kimi zaman altı... O da işi espriye döktü artık. Biliyor da kerata cevabını ama abisiyle şakalaşacak ya... Ben de inadına hep aynı soruyu soruyorum Hasan’a. Ne zaman beni görse Çağlayan abi, Çağlayan abi, diye arkamdan koşturuyor. Hınzır işte... Apartmanın en yaramazı Hasan.

Ufuk dokuz yaşında. Yaşı itibariyle Hasan’a göre daha iri bir çocuk. Tombiş tombiş yanakları var. Tam bir Beşiktaş fanatiği. Çarşılıyım ben, diyor yaşından beklenmeyecek gururla. Counter strike oyununa da bayılıyor. İnternet kafeye gidiyor musun diye sorduğumda “bazen” diyor. Niye evinizde bilgisayar yok mu, diyorum. Var ama orada büyüklerle oynamak daha zevkli, diyor. O da tam bir abi hastası anlayacağınız.

Merve 6 yaşında. Üst komşunun kızı. Onu fazla görmüyorum. Şimdiye kadar iki kere konuştum. Küçücük omuzlarına dökülen siyah, bukle bukle saçları, kocaman yeşil gözleri var. Okula da seneye başlayacakmış, ama annesi ona şimdiden okuma yazmayı öğretiyormuş, babası da onu her zaman iş yerine götürürmüş, patates cipsini de çok severmiş, amanda amanmış. Tam bir şirinlik muskası... Kelimeleri ağzında bir yuvarlayışı var ki, değme şirinlere taş çıkartıyor.

Komşu çocuklarını ne zaman görsem kendi çocukluğumda yaptığım yaramazlıklarım geliyor aklıma, hem mutlu oluyorum hem de çocukluğumu kaybettiğim için hüzünleniyorum bir an. Niye büyümek var ki diyorum kendi kendime Peter Panvari bir düşünceyle, niye büyümek var ki...