Biraz nanik, biraz depreşik...

Son birkaç ayımı başlığın ikinci yarısına daha yakın geçirdikten sonra "uzaklaşayım biraz en iyisi" dedim, vurdum kendimi Barselona yollarına. İstediğin kadar uzaklaş, ne kadar kaçabilirsin ki kendinden? Yine de bir umut, otel odasından çıkmak bile istemezken, şehrin gecesini gündüzüne karıştırdım, hepsini bol sangria eşliğinde mideme indirdim. Biraz hazımsızlık yaptı. Güzel bir kafanın da etkisiyle İstanbul'u özledim, döndüm hayatımın şehrine. Şöyle şeyler öğrendim:

- Beni İstanbul'dan başka bir yer paklamazmış.
- Bir insanın doğruluğuna feci şekilde inandığı şeyleri ne kadar mantıklı yaklaşırsan yaklaş değiştiremezmişsin.
- Kahve falı yaşlıları etrafına toplamanın etkili bir yoluymuş, bu nedenle insanların gelecek beklentileriyle alay edeceğin ortamları seçerken dikkatli olmak gerekirmiş.
- Hiçbir yere dersine çalışmadan gitmeyecekmişsin, tur rehberleri beklediğin gibi olmayabilirmiş.
- İhsan Oktay Anar ve Alper Canıgüz isimli nefis yazarların hayat kurtarıcı özellikleri de bulunmaktaymış; özellikle Alper Canıgüz "Oğullar ve Rencide Ruhlar" kitabıyla insanı bir süre depresyondan bile çıkarırmış. (Sayın Hatice Üzgül, bilemiyorum mesaj alındı mı...)
- "Bizim İstiklal Caddesi gibi" denilen La Ramblas ve "bizim İstiklal Caddesi" arasındaki fark dağlar kadar büyükmüş.
- Ne kadar uğraşırsanız uğraşın, Dali Müzesi'nde yaşamanıza izin verilmezmiş.

Yarın yine işe dönüyorum. Veni vidi kısmı bitti, bir sürü vıdı vıdı bekliyor şimdi beni. Bu vesileyle, bir süredir üşengeç yaklaşım ve uzaklaşımlarımı sergilediğim Ortak Defter'e de dönüş yaptım sanırım. Haydi hayırlısı...