hüzün

Hani şu çocukluktaki bayramları hatırlama konusu vardır ya, beni hep hüzünlendirir bilir misiniz?

Babaannemin içine hindistancevizi katılmış kahvesini artık içemeyeceğim, almaktan hiç vazgeçmediği renk renk akide şekerlerini yiyemeyeceğim için olabilir mi?

Babam onun için binbir çeşit çikolata ve şeker almasına karşın o hiç üzerine alınmaz, birini gönderir akide şekerleri aldırırdı. Her arife gününde hepimiz toplanırdık onda. Babaannem, hamurunun içine hafif karanfil koydurarak yaptırdığı yufka ekmeklerin arasına, illaki kendi kümesinden kestirdiği ve özenle haşladığı tavuk ile nohutlu pilav koyar, yoksullara dağıttırırdı. Eğer erken gitmişsek, dağıtıcının yanına beni de verir, bazı evlerdeki muhtaç yaşlılara, mendil içine koyduğu paraları benim vermemi isterdi. Ellerini öpmemi de sıkı sıkıya tembih ederdi. Dönüşte de görevi tam olarak yerine getirdiğimi anlatır, bol havadis verirdim.

Babaannem.. ışıklı yüzü, minicik bedeni ve gülen boncuk gözleriyle şimdi, fotoğraflarda ve anılarımızda yaşıyor.

Çok yıllar geçti, bir daha hiç hindistancevizli kahve içmedim, karanfil kokulu yufka ekmek de yemedim.

Hüzünlenmek sadece babaannemle ilintili mi acaba diye düşünüyorum, belki. Zaman çok hızlı geçiyor. Neredeyse bir yılı daha bitirmek üzereyiz ve yeni bir bayram arifesindeyiz.

Benim hüznüm bende kalsın, size gülmek yaraşır.

İyi bayramlar ya da belki iyi tatiller...