Doğum günümde evlendim.

Sanki bugün aklım daha berrak… Kelimelerim daha keskin. Sanki bugün bir yerlere aidim.

Sahi ya, ben İstanbul’daki ilk evime taşındım.

Duvarları mor olsun, halısı turuncu olsun dedim. Yaptım da. Neden acaba? Hem intihar eğilimi taşımayan bir bilgeliğe sahip olayım hem de her yerimden enerji fışkırsın diye mi? Olabilir. Ya da sadece sevdiğim içindir. Reklam Sanat Yönetmeni bu konuda fikrini belirtti ve odama yeşille biraz huzur katmam gerektiğini, böylece mor ve turuncuyu birbirinden ayırabileceğimi söyledi. Ben yeşili hiç düşünmemiştim, acaba içimde diye mi?

Merak ettiğimden soruyorum: Fikirler sahiden kendilerine rahat bir yatak ve rengârenk kılıklarını içlerine koyabilecekleri bir gardırop arıyorlar mı? Yoksa bir yıldan uzun zamandır valizin içinden kıyafet çıkarmakla uğraştığım için miymiş içimdeki sıkıntı?

Evet, artık bir odam var. Serin ama bana sıcak geliyor, küçük ama bana büyük geliyor, yamuk ama bana simetrik geliyor, pahalı ama bana ucuz geliyor. Algım, doğamamış fikirlerimle bir olup bana oyun oynuyor ve mutluluktan karnımda hissettiğim sancı, artık doğum hazırlığına işaret ediyor.

Gerçekten de bugün güneş parlıyor, sanki ben İstanbul’a yeni gelmişim de beni karşılıyor, beni kendiyle birlikte yeniden doğuruyor. Doğum günüm bugün, bu kez ben ilan ediyorum kendi doğum günümü! Bu yüzden üç cümlede beş kez “doğum” diyorum ve sonuncuyla altılıyorum.

Diyebilirim ki; Şişli Belediyesi, Fulya çukurunun tam üstüne Sarıgül’e haber vermeden yeni bir durak koydu. 30 M’nin geçmediği bir yol üzerine. Uzun zamandır seyyah olan biri, biraz durmanın ne demek olduğunu iyi bilebilir diye. Ah! Güler yüzlü, temiz Şişli!

Oturup biraz dinlenmek isterseniz, durak dinler ve durağın kapısı olmaz, bilirsiniz!

Ezgi