Babam ve Oğlum

Dün izledim filmi. Çağan ırmak ne yapmış böyle?
Sinema salonunun hepsi ağlar mı? Ağlıyordu(k).
O kadar acıttı ki...

Siz çok çok çok yakınınızı kaybettiniz mi hiç?
Eğer kaybettiyseniz dikkat edin, dudaklarınızı ısıracaksınız belki,
belki de yumruklarınız hiç açılmayacak filmin bir yerinden, sonunda çalan parçanın son sözcügüne kadar.
Ya da koşarak kaçacaksınız sinemadan film biter bitmez, kimse görmesin kan çanağı gözlerinizi diye.
Üstelik bir de Egeliyseniz. O sabahları hatırlayıp, etrafınızda bir tane bile sevimsiz insanın olmadığı günleri,
kahvaltıları, akşam yemeklerini, samimiyeti...

Kaç mendil ıslatıldığı ile güzelliği ve başarısı ölçülen filmler hatırlıyorum,
anneannemlerin kendi aralarındaki konuşmalarından.

"Nasıldı film Dilber hanımm??"
"Sorma sormaaa, iki düzine mendil ıslattık ağlamaktan, şırkıldık!"
"Anaaaa filme bak... Gidelim biz de hemenn..."

Ne meraklıyız ağlamaya. Unutulmuyor işte o ağlatan filmler.
Güldüğümüz filmleri mi hatırlarız yoksa ağlamaktan öldüklerimizi mi?
Bir de şu canlanıveriyor gözümde.
Düğünlere kim gelmiş kim gelmemiş unutulur gider, ama ya cenazelere?
Bitmeyen bir kin, belki o kadar değil ama unutulmaz işte cenazeye gelmeyen kişi.
Hiç unutulmaz ve gelmeyen de bilir ki bununla beraber hayatı boyunca yaşar o sıkıntıyı.

Sonra...

Ağlatan reklamlar geliyor aklıma. En doğru yerden vuran ve asla unutulmayacak olan reklamlar.
İlk sırada -yaşımla mı alakalı bilmem- Kent reklamı var. Torunları bekleyen amca ve teyze,
arkada hiç alışık olunmayan tarzda çalan, ama yine dinleyeni mahveden Harmandalı.

Peki ya ikinci sırada? Ne gelmeli?