Bir bavuldan çıkanlar...

Orhan Pamuk'un Nobel konuşmasını topladığı "Babamın Bavulu"nu okuyorum. Şöyle diyor; "Otuz yıldır yazıyorum... Otuz yıldır aşağı yukarı her gün on saatten az olmamak üzere bir odada, masamda yazıyorum. Ortaya çıkarabildiğim, yayımlayabildiğim miktar, bu otuz yılda ortalama her gün yarım sayfadan da az. Üstelik büyük ihtimalle benim "iyi" dediğim ölçüden de biraz eksik. İşte size mutsuz olabilmek için iki büyük neden..."

Bu satırları okurken hem aferin dedim hem de kendi adıma utandım. Onun adına ise şunları yorumladım; adam işini ciddiye alıyor ve mesaisini tam veriyor. Adam üretiyor, beğensin ya da beğenmesin sonunda süzülmüşlerden iyi birer kitap çıkıyor. Onun beğendiğinden daha fazlasını da okurları beğeniyor.

Sonra da kendime baktım; kadın işini ciddiye almıyor, mesaisinden eskiden olduğundan daha fazla kaytarıyor. Üretiyor, evet, iki adet bitmemiş romanı, bir adet tam irdelemediği şiir dosyası, iki adet yarım kalmış sahne oyunu, yeniden elden geçirilip kitaplaşması gereken radyo çocuk oyunları bir de milyar tane reklam metni var. Sonuç; ayıp olacak biraz affedin ama bi bok yok!

Kendime şunu söyledim; sayın ağustos böceği, hiç çalışmadan, bu kadar tembellik yapıp yaşamaya daha çok zaman ayırırsan, tabii ki senin bir nobel ödülün olamaz (!).

Politikayı ve başarılı bulduğum kişisel reklamı bir yana bırakırsak, adam çalışkan yahu. Eğer dedikleri doğruysa - ki niye yalan söylesin - adam feci çalışkan. Eh çalışanın elması kızarıyor.

Çok önemli not: Yine de bir eleştirim var! Biri Orhan Pamuk'a "ya da" ile "ve" bağlaçlarının önüne ya da arkasında virgül gelmeyeceğini söylesin tanrı aşkına. Taktım mı takıyorum işte...