mide meselesi

Bir gün uykumda bir ses duydum ve aniden uyandım. “Hayallerinin peşinden git” diyordu bana “dağlara git, tapınaklara git ve orada öğren her şeyi” bende dinledim o sesi.
Yazıyı ustalarından öğrenmek için Ogilvy ,Burnett okudum. Toscani okudum inceledim. Günler, haftalar, aylar boyu okudum.
En sonunda giydim turuncu elbiseyi üzerime ve modern zamanların, şehrin dağları olan plazalara vurdum kendimi. Önce vahşi koca koca arabalardan korktum. Sonra gökyüzündeki gri bulut görünümlü canavarlardan. Takim elbiseli güler yüzlü insanlar gördüm yardim etmek istediklerini söyleyen, inandım onlara. Ama yanımdan geçerken gördüm arkalarından sallanan kuyruğu ve arkalarında sakladıkları mızraklarını. O anda anladım ki melek yüzlü şeytanların arasındayım. Korktum ve kaçtım tapınakların kapısına. Bana “buradan giremezsin” dediler. Ben beklemeye devam ettim kapıda. Öylece kaldım. Kıpırdamadan, kızmadan, bıkmadan, usanmadan. Bir sure sonra anladılar gerçekten kararlı olduğumu ve öyleydim gerçekten. O sesi dinlemeli ve ustaların arasında mabetlerde eğitilmeliydim. “İçeri gelebilirsin artık ama sana yemek yok; burada olup bitenleri izleyebilirsin, öğrenebilirsin ama ne yemek ne de su var sana ve sürekli çalışacaksın ” dediler bu kez de. Kararlıydım yazar olacaktım ve bunu en iyilerden, en büyük kulelerde yasayan o bilge insanlardan öğrenecektim. Bu yüzden tamam dedim buna da. Kaldım aralarında sessizce izleyen, öğrenmeye çalışan gözlerle. Beynim , her türlü bilgiyi içine çekmeye hazır bir sünger gibi bekliyordu, verecekleri her turlu bilgiye aç. Ne söylenirse yaptım, çay demledim, kahve taşıdım. Projenin creative directoru de oldum. Yarattım, yaratıldım. Ama hala ne ekmek veriyorlardı, ne de su.
Önce ,sana her şeyi öğreteceğiz, buradan ayrıldığında çok büyük olacaksın diyenlerin boyları kısalmaya başladı her gecen gün, ve sonra giderek içleri görünmeye başladı. En sonunda transparan cücelerin arasında çalışır olmuştum. İç organlarını görüyor, kalp hareketlerini izliyor, kanın dolaşımını izliyordum. Beyinde dolasan düşünceleri okur oldum. Ne düşünüyorlar hepsini anlayabiliyordum artik. Çünkü hepsi transparandi artık…
Ve o gün ilk kez midem bulandı…
Yüzlerinde gülümseme, içlerinde ise nefret dolu bu insanlardan midem bulandı. Para kazanmak için insanlara olmayan dünyalar gösterip, pembe tablolar çizen, bütün kadınların “barbie” erkeklerin ise “ken” olduğu bu dünyadan midem bulandı. Herkesin daha simdi yıkamadan çıkarttığı üstü açık otomobilleri ile gezdiği, bütün insanların karınlarının tok ve sıkıntılarının olmadığı dünyayı çizen, savaşların ve açlığın olmadığı bir dünyanın resmini yapmaya çalışan bu insanlardan midem bulandı.
İnsanların birbirinden fikir çaldığı, öğle yemeklerinde birbirlerinin arkasından konuşup yanından geçerken yüzlerine gülümsediği bu insanlardan midem bulandı. Gerçekten yaratıcı ve geliştirici islerin reddedildiği, bu ülke insani bunu anlamaz diye işlerin geri döndüğü bir dünyadan gerçekten midem bulandı.
Ve fark ettim ki orada öğrenmem gerekenleri öğrendim. Onlar gibi olmamayı öğrendim. Nasıl yapmamam gerektiğini öğrendim. Reklamın sadece “yalan atma sanatı ” olmadığını öğrendim. İnsanlara gerçekleri anlatarak, basit sade dünyalar göstererek de bir şeyin reklamını yapabileceğimi öğrendim. Ve koşarak evime geri dondum. Kitaplarıma , gerçekten üstat olanların yazdıklarına geri döndüm. Ve şu cümleyi okuyup mutlu oldum. “Tolerate genius!” hala bir yerlerde buna önem veren insanların var olduğunu bilmek mideme de iyi geldi, beynime de.
Bu yüzden gerçekten iyi bir reklam yazarı, gerçekten iyi bir yazar olmak istiyorum. Hiç bir zaman oldum demeden hep olmak isteyerek…
Bütün bu anlattıklarımı midesi kaldırabilenlerdenseniz sözüm yok. Ama bu okuduklarınız sizin de midenizi bulandırıyorsa sizinle çalışmak isterim.