İthaf

Koştuğunuz yollar ucu sivri, deniz kenarından taşınmış taşlarla dolu. Taşların ayaklarınıza batmasına aldırmak sizi siz yapmıyor. Yalnızlığı çaresizlik olarak gören sizler, zamanın yosunlara dolanmış çaresizliğini unutuyorsunuz. Evet, boğuluyorsunuz. Suyun üzerinde kalmak ise dibe batmaktan daha çok acı veriyor. Aşk, para, ün, bilgi, uçsuz bucaksız bir yetenek, aile ve ölüm... Bunlar sizi anlatmıyor. Anlattığını sanmak ise insan olduğunuza inandırıyor...
Çaresizlikler içinde kıvranırken mutsuzluğun yok edici mutluluğunu unutuyorsunuz. Unutamamak ise en acı vereni...

Yaşama bağlılığıyla gerçekten ölenlere, Martin Edenlere ithafımdır...

27.06.2007 20:21
Beşiktas İskelesi