Cervantes kardeşler... Sorum size.
Yeldeğirmenleriyle şavaşılır mı? O kadar deli miyiz? Reklam yazarı mıyız canım biz? Metin yazarı mıyız yoksa? Bu işi neden yapıyoruz? Bu işi neden yaptığınızı sorabilir miyim? Neden reklam yazarı olmayı seçtiniz öğrenebilir miyim? Derdiniz neydi?
posted by Tayfun Kısacık at 11:13 ÖÖ
10 Comments:
Ben söylemeyi unutmuşum... 11 yıl önce arkamdan ittiler. İterken de "sen yaparsın" dediler... Ben de o sıralarda kendimi farklı olarak ifade edebileceğim bir iş yapmak arzusundaydım, reklam yazarı olsam ne güzel olur diyordum. Oldum. Kendimi bildim bileli kendimle ilgili sorunlarım olmuştur zaten. Sorunlarım bitti mi? Yooo artarak devam...
Benim maceram biraz Türk filmi gibi... Trajik, trajikomik. 1989 yılında üniversite ikinci sınıfta iken, babam iflas etti. “Bende para kalmadı kızım ya bir işe gir, hem çalış hem oku ya da okulunu bırak eve dön” demek zorunda kaldı. Ben de eş dost vasıtası ile 18’lik bir velet olarak bir reklam ajansının kapısından girdim. Elimiz kalem tutuyordu. Lakin yazarak para kazanılabileceğini orada gördüm. Sürüklendik. Süründük. Ayak sürüdük. Sürü olduk. Ne kadar sürer daha? Sürüncemede...
Ortaokuldaydım. Çok kıskandım izlediklerimi... Ben de yaparım dedim, hatta başka da bir şey yapamam dedim.
Bazen soruyorum kendi kendime bu soruyu, moralim bozuluyor cevabı bulamayınca, unuttuğum zamanlar oluyor cevabımı. Azıcık sakinleşip o ilk kıskançlığı ve ardından gelen hırsı hatırlıyorum sonra.
Geçiyor mu? Evet. Bir sürelilğine, yani tekrar unutup tekrar hatırlayana kadar. :)
Ben sadece yapıp yapamayacağımı merak ettim.
Üniversitenin ilk yılı hazırlıktayım. Bölümüm halkla ilişkiler ve reklamcılık ama ben hiç bir şey bilmiyorum bölümümle ilgili. Bünyede merak... Reklamcılık nedir sorusu kafamda çakıyor. Kütüphaneye gidip sektörümüzün dergilerinden birisini görüp karıştırmaya başlıyorum. O ana kadar hep takım elbiseli bir işte çalışacağımı düşünürken reklamcılığı öğrenmeye başlıyorum. Aaa "yapabilenlerin ellerinin kalem tutması gerekiyormuş, Ben de yazıp çiziyorum. Yaparım herhalde niye yapamayım ki, diyorum ve İstanbul maceram başlıyor.
Mutlu muyum? Evet, ama yeni bir yazar olmama rağmen yine de ara sıra bir fikir gelmediğinde aklıma, bir türlü önümdeki probleme çözüm bulamadığımda, ajans içi problemler de olduğunda sinirlenip ben neden buradayım ki?, sorusunu o iki saat boyunca kendime soruyorum. Fikri bulduğumda ise karamsarlığımın yerini o bilindik coşku alıyor, bu mesleğe o an bir daha aşık oluyorum.
Klasik reklamcılığa girmek hikayesi işte.
Ne zor bir soru bu yahu!
Demişsin işte Tayfun, "yeldeğirmeni savaşı" merakı işte.
Yıl 1985...
Başlamayayım yani anlatmaya.
Yazıyordum, hayal kuruyordum, kitapların ve defterlerin ve kalemlerin arasında yaşıyordum, yazıyordum, vizörden bakıyor, her kareyi sinema karesi gibi çerçeveliyor, yazmaktan ve görmekten başka bir şey bilmiyordum, ne müdahale edecek gücüm, ne ticarete atılacak cesaretim, ne de yerimden kalkacak mecalim vardı, sadece yazıyordum. Sinema yapmak istiyor, görüntülerden ve seslerden oluşturulmuş bir kitap yazmak/hazırlamak istiyordum. Yazarak yapılabilecek, hayal kurarak hazırlanabilecek bir iş arıyordum. Sanırım hala yazıyor ve hala arıyorum.
Ortaokul hazırlık sınıfındaydım. Bir gün rehberlik öğretmenimiz hepimizi tek tek yanına çağırdı. Büyüyünce ne olmak istediğimizi sordu bize. Reklamcı dedim. Tuhaf tuhaf baktı yüzüme. Sene 1990'dı...
Bazen ben de kendime tuhaf tuhaf bakarken buluyorum kendimi...
Ama sıkıntısına, kavgasına, sürünmesine, sürüncemesine, didişmesine, -mesine, -masına rağmen seviyorum mesleğimi.
Bazen beynim beni önemsemiyor da, bir yol tutturmuş, bu işi kendi kendine yapıyormuş gibi geliyor.
Fikirler bir anda parlıyor ya, yüzün, gözün, ruhun aydınlanıyor ya, "sırf bunu tekrar tekrar yaşamak için bile yapılır bu iş" diyorsun.
Hele bir de başarıya ulaşıyorsa o iş, tadından yenmiyor.
"Kendini adama şüphe içermediği zaman değil, şüpheye rağmen olduğunda en sağlıklıdır."
Rollo May, Yaratma Cesareti'nde böyle diyor.
Şüphe edelim...
Daha çok edelim...
Nihayetinde hâlâ seviyorsak bu işi ve yapmaya devam ediyorsak, kendimizle bir sorunumuz olduğundan değil, mesleğimizden aldığımız keyiften vazgeçemediğimiz içindir derim.
Sevdiğim işi yapıyorum. Kasten bu işin içindeyim. Pişmanlık duyduğum anlar oluyor tabii ama her gün yeniden başlamak hoşuma gidiyor.
Bir de habercilikte bu adrenalini duyabilirdim sanırım. Ama orada genel tema negatif olduğu için bu kadar eğlenemezdim herhalde.
Reklam yazarlığı yapmamın bir nedeni de sanırım ilgilendiğim çeşitli konuları tek iş yaparak besleyebiliyor olmam. Sadece resim, grafik, müzik, edebiyat işiyle yaşayamasam bile reklam yazarlığı yaparken bu ihtiyaçlarımı da karşılayabiliyorum. Ya da en azından temas halindeyim. Sözlerimi bir sloganla bitirmem uygun olur sanırım: I love this game:)
...Üniversite sınavına haldır huldur hazırlandım.
Psikoloji istiyordum.
Psikolojinin üstüne reklamcılık yazdım...
Yorum Gönder
<< Home